Een zwembad in een grot, een eiland aan je voeten of een rijtje zandputten met een muurtje erachter. Is het kunst of natuur? Een veelgestelde vraag op het Canarische eiland Lanzarote, met dank aan eilander César Manrique. Ga eens mee naar La Isla Diferente.
De kleine parkeerplaats en onopvallende opening in de rots beloven… eigenlijk niets. Maar zodra we de kassa van Mirador del Río voorbij zijn, vallen de monden open.
César Manrique
Voor ons ontvouwt zich een panorama zoals je dat zelden met het blote oog ziet. Met als blikvanger het eiland La Graciosa, zijn haventje, kraters en zustereilandjes. Direct voor ons stort de bergwand 480 meter omlaag en mondt uit bij roze vlekken, die horen bij een oude zoutpan. De schepper van deze sensatie is César Manrique (1919-1992), de Lanzaroter kunstenaar die hier een oude observatiepost vormgaf als kunstwerk. En hij deed nog meer voor zijn eiland. Manrique zag in de jaren 60 dat toerisme de oplossing was voor het verarmde eiland, maar wilde voorkomen dat het ten prooi viel aan massatoerisme. Mede dankzij hem ontbreken elektramasten en schreeuwerige reclameborden in het straatbeeld. Het landschap wordt hoogstens verfraaid met stijlvolle uithangborden en kunst. En de eilanders wonen in traditionele witte huizen met groene luiken. Zelfs de grote badplaatsen Puerto del Carmen en Playa Blanca ogen stijlvol. Maar voor het echte eilandgevoel logeer je toch het best in een dorp of stadje, tussen de lokale bevolking. Zoals Yaiza, met zijn villa’s en boerderijen, overschaduwde pleintjes en gemoedelijke dorpssfeer. ’s Ochtends ontbijten we er in Casa de Hilario met uitzicht op vulkanen en de zee, en aan het eind van de middag kopen we wijn en hapjes bij de lokale kruidenier om vanaf een ligbed op het bordes sterren te kijken.